حتی اگر تصنعی ترین حالت ممکن هم باشد.

از همین هایی که موقع احوال پرسی با آدم های کماوبیش غریبه به لبانمان می نشیند.

وقتی توی یک جای تاریک و نمور (مثل همین دنیای خودمان) تنهایی.

 آشنایی اش به وجد می آوردت.

خنده را می گویم.

صدای خندیدن آدم های آشنای همین دنیای خودمان را....

پ.ن: شباهت....