حتی اگر تصنعی ترین حالت ممکن هم باشد.
از همین هایی که موقع احوال پرسی با آدم های کماوبیش غریبه به لبانمان می نشیند.
وقتی توی یک جای تاریک و نمور (مثل همین دنیای خودمان) تنهایی.
آشنایی اش به وجد می آوردت.
خنده را می گویم.
صدای خندیدن آدم های آشنای همین دنیای خودمان را....
پ.ن: شباهت....
