"آدمی که دوست خوب داره خوش بخته، هر کی دوست بد داشته بدبخت شده...."

دستش را گذاشته روی میز و می گوید:" خب معنی دوست فرق می کند" می پرسم:" پس باید با این آدم ها چطور بود؟" دستش را از روی میز بر می دارد مدل همیشگی تکان می دهد و می گوید:" در حد سلام و علیک و اینا..."

می گویم:" خب اینکه دوست نمی شود..." و ادامه می دهم:" آخه می دونین، حدیثی هم هست که میگه دوستان زیادی داشته باشین چون خدا توی قیامت از عذاب کردن بنده ش مقابل دوستاش شرم می کنه..." لبخند می زند، سرش را تکان می دهد یک جور تایید آمیز، اما جواب صریح نمی دهد. مثل همیشه. من هم جواب صریح نمی خواهم. سرم را توی برگه می کنم و بین خط خطی های درهم برهم دنبال سوال بعدی می گردم...

انگار هر نقش جدیدی که توی دنیا می پذیریم، پنجره ی جدیدی است که به روی خودمان باز می کنیم. روزنه ی تازه ای که از آن به دنیا نگاه کنیم. گرچه همیشه فکر می کردم، پلی، عینکی خوش قلب، یک دانشجوی ادبیات و یک استادیار مفاهیم و شخصیت های منحصر به فردی هستند که ارتباط چندانی با یکدیگر ندارند، جز اینکه هر روز "من" ی لباس یکی از آنها را تن می کند و در جلد او وارد زندگی اجتماعی می شود؛ حالا که جلوی تلویزیون دراز کشیده ام و در فاصله ی استراحت بین خواندن متون کهن (که وظیفه ی یک دانشجوی ادبیات است) سعی می کنم به جمله ای که توی تلویزیون درباره تاثیر دوست گفته می شود توجه کنم  (که از ویژگی های یک استادیار است) می بینم که این لباس هایی که هر روزه به تن می کنم در هم تنیده شده اند  و شخصیت من را ساخته اند و وقتی پای لپ تاپ می نشینم و نوشته های دوستان قدیمی و احتمالا سابقم را می خوانم (که از علایق یک پلی است) و برای بار چند هزارم در زندگی از خودم می پرسم که "آیا درست بود که از آنها دور شدم؟" و برای چند هزارمین بار یک نقطه ای که نزدیک قلبم است و زیاد هم عاقل نیست دلش می خواهد موبایلش را بردارد و باز هم بنشیند با همان ها که پسوند "سابق" را به واژه ی "دوست" شان اضافه کرده حرف بزند و همه جیک و پوک زندگی را روی دایره بریزد. شاید نه همه ی جیک و پوک که تنها چیزی فراتر از آن "سلام علیک" مذکور و آن قسمت وجودم که استادیار است و جدی تر، بی خیال همه ی این حس ها یادداشت های قدیمی اش را بالا و پایین می کند و به خودش ناسزا می گوید که چرا همان موقع این ها را مرتب تر بازنویسی نکرده است و مسلما آن قسمتی که جدی تر است و شوخی سرش نمی شود پیروز می شود.

شاید این پارگراف را قسمت "پلی" وجودم می نویسد. همان قسمت چهارده ساله ای که توی مخفی ترین راهرو های روشنگر جا مانده است. همان قسمتی که توی پشت بام قایم شده و با دوستان "سابق" اش در مورد سختی زندگی و لزوم پایداری هر چه بیشتر حرف زده. همان قسمتی که به قلبم نزدیک تر و کمتر عاقل است و بدون توجه به هیچ چیز فقط و فقط دلش برای آن لحظه ها تنگ می شود. همان قسمتی که دلش می خواهد دوباره تلفن زنگ بزند، شمال باشد، بخواهد گوشی را قطع کند و مسجد برود و "پلی" بگوید:"نه، من رو هم با خودت ببر" و جست و خیز کنان در راه مسجد باهم حرف بزنند و "پلی" خیال کند که نه توی اتاق کوچک ش که میان آب و هوای شرجی و بارانی شمال است. همان قسمتی که هر بار ماشین لباسشویی را خاموش می کند، یادش می آید که چه کسی این کار را یادش داده و همان قسمتی که دلش قنج می رود برای اینکه مدادش را بردارد و ساعت ها و ساعت ها نامه بنویسد. بعد بنشینند و به پای آن نامه ها با هم گریه کنند، باهم بخندند، باهم بلند بلند فریاد بزنند و اعلام کنند که توی این زندگی چه راه سختی را پیش گرفته اند و یادشان بیاید که توی همان راهرو های روشنگر به یکدیگر گفتند که راه طولانی و تاریک است، در دور دست های هم فقط روزنه ای پیداست و ....

و شاید به اینجای قصه که برسد، استادیاری که از قضا یک دانشجوی ترم دو ادبیات است به خیالبافی های14 سالگی اش لبخند می زند و منتظر است ببیند به کجا می رسد. همان زیر نظر بگذارد که:" عشق آن نیست که به هم خیره شویم، عشق آن است که هر دو به یک سو بنگریم..."

و یادش بیاید، که همیشه منتظر این پایان بودند. هر دو می دانستند که این دوستی خوش، این روزهای ناب، عمر چندانی ندارد.

شاید این قسمت آخر را آن بخش عینکی خوش قلب وجودم می نویسد. آن قسمتی که از همه به قلبم نزدیک و از همه نیلوفر وارتر است. آن قسمتی که یادش می آید سال سوم دبیرستان، شب امتحان ریاضی، کسی در گوشش گفت:" حق نداشتی این کارو بکنی...."

و پایان.

و اینجا احساسی ترین نقاط وجود "پلی" هم سکوت می کند.

ئ

پ.ن: من آدم خوش بختی هستم، که دوستانم را پیدا کردم، که میان همه ی معیار های انتخاب دوست که در نوجوانی وجود داشت اتفاقا مسیرم به کسانی خورد که واقعی بودند. کسانی که بودنشان باعث می شود تلخی جدایی از کسانی را خیلی بیشتر دوستشان داشتم را حتی احساس نکنم و نمی دانم پایان این جمله کجاست. شاید پایان این جمله برسد به همان لبخند و سر تکان دادن تایید آمیز که صراحتی ندارد، من هم صراحتی طلب نمی کنم.... :)

بی ربط.ن: فاطمه پست گذاشته دارد می رود مشهد، انگشت هایم قیلی ویلی می رود که حتما یه نظری زیر این پست بگذارم. که دعا کن مرا، مثلا. حالا اگر بپرسد شما؟ من که هستم؟ بعد از کلی کلنجار رفتن می نویسم. "رندان سحرخیز که صاحب نفسانند... [لبخند]" جواب می دهد: حتما همه تون رو دعا می کنم. خیالم راحت می شود.... و ادامه ی زندگی....