یک روز،

یا یک شب،

شاید یک بعد از ظهر،

یک غروب حتی ،

پر می کشی و می روی؛

و تنهایم می گذاری....

و این آرزوی من است...

این را احساس می کنم،

با تمام وجود میان مردمک های مهربان چشمانت احساس می کنم،

پر می کشی و تنهایم می گذاری.

و من با اندوه ضجه واری خواهم گفت که :

"هر که شهید نشود، لاجرم خواهد مرد...."

و در انتهای این متن تقابل میان اشک و لبخند قطعا بی معنی خواهد بود....