به غریبه نگاه می کنم. در تنهایی خودش سر کلاس انشاست شاید غریبه ای که روزگاری خودم بودم شخصیتی پویا و دمدمی مزاج داشته باشد از همان دسته شخصیت هایی که معلم انشا می گوید در طول داستان تغییر می کنند شاید خواب نما و از این رو به آن رو شده باشد اما دلیل تنهایی اش این نیست احساس می کند که با خودش غریبه شده است. غریبه با خودش غریبگی می کند. احساس می کند در خودش گم شده است کم کم در خودش فرو می رود.

از خودم بیرون می آیم به خودم به عنوان یک غریبه نگاه می کنم غریبه بودن آن قدر ها هم ساده نیست به خود غریبه ام نگاه می کنم. به غریبه می گویند که کاملا پویا و دمدمی مزاج است انگار هر کسی از بدو تولد تا واپسین روز حیاتش ایستا بوده است و در طول زندگی اش هیچ گاه تغییر نکرده است. غریبه برایش مهم نیست که دیگران بگویند خواب نما شده است. خواب نما شدن که جرم نیست اصلا به این ها که خواب نمایی نمی گویند می گویند افاضات الهی.

غریبه دلش خوش است که لااقل در وبلاگش می تواند کمی از خودش بگوید دلش خوش است که جایی هست که در آن هیچ کس روی او زوم نکرده است و ساده و آزاد می تواند حرف هایش را بزند غریبه احساس می کند که حرف هایش و هر کار که می خواهد بکند در گلویش سنگ می شود.

غریبه خوش حال نیست. از دور که به او نگاه می کنم ناراحت هم نیست. انگار بیرون آمدن از خودم کار درستی هم نبود باید برگردم به خودم خودم باشم غریبه نباشم.

جلو می روم دوباره خودم می شوم. آشنا می شوم. از آشنا بودن خسته می شوم