یک: باید به فلفل و هدی بگویم دیگر متن غمگین نگذارند، آن هم این روزهایی که در جنگ با زندگی و آدم های چند لایه و چند رویه و خودِ غیر قابل تحملم هستم و این وسط هم یک گزینه ی دو افتاده میان یکی از جمعه هایم و مدام سعی می کنم خوشبختی هایم را برای خودم ردیف کنم تا حالم جا بیاید و این وسط یکدفعه دو تا متن غمگین حال خوش نیمه شبم را نمناک می کنند...

دو: هدی، فلفل، ، سنا و عطیه ی عزیزم؛ دلم برای جنوب و صبحانه های دلچسب و سرزمین های خاکی و کوپه ی شما که من را هم میانش جا داد و تک تک لحظه های شیرنش لک زده است... لک.... کاش دوباره روزی... کاروان شهید صیاد.....

پ.ن: سخت محتاج دعای شما...