خدا "ارتباط رو در رو" را بیامرزد.

گذر زمان و زیاد بود قطر کره ی زمین باعث به وجود آمدن یک سری دوستی های از راه دوری می شود، برای آدم ها تا همین چند وقت پیش نزدیک.

دوستی های تلفنی، اس ام اسی، وبلاگی، مسنجری.....

آدم ها از دریچه های کوچک همین عصر ارتباطات برای یکدیگر دست تکان می دهند! زیاد نمی گذرد که لبخند هایشان شکل دو نقطه پرانتز :) پیدا می کند و برای نشان دادن خوشحالی شان به یکدیگر باید فریاد دو نقطه دی  :دی سر بدهند و به خودشان که می آیند همه ی حرکاتشان گنجیده می شود در میان آیکون های مختلف و گاهی هم از زور بی آیکونی توضیح و تفصیل آیکون های مختلفی که وجود ندارند....

بعد می شود. یکروزی که گرد بودن کره ی زمین راهشان را به هم می اندازد! کمی که نگاه می کنند می مانند توی چهره یکدیگر:

- چه قدر خنده هایشان قشنگ است، پشت تلفن فقط صدایش می آمد، نگاه کن... وقتی ذوق می کند سرخ می شود...

- راستی این همان بود که صبح و شب پشت صفحه ی مانیتور درد و دل می کردیم و از روزهای جدید بدون هم می گفتیم؟

- آخ که چه قدر خودم را کشتم تا خوشحالی ام را میان کلمات جای بدهم ببین، حالا با یک نگاه تمام می شود... پیام ارسال شد!

.

.

.

خدا پدر عصر ارتباطات مرحوم "ارتباط رو در رو"، را بیامرزد.

پ.ن: اسم پست بنا به دستور دوست عزیز گذاشته شد!

پ.ن: خب این یه حقیقته!