یادم هست.

قبل تر ها،مثل همین پارسال.

وقتی تصمیم به رفتن می گرفتند خداحافظی می کردند.

می گذاشتند هزار دفعه داد و فریاد سر دهیم.

بار ها بحث کنیم.

برایشان گریه کنیم حتی!

و میلیون ها بار گوشه ی کتاب ها و دفتر هایمان بنویسم:

شکستم نه از وقتی که رفتی، از همان زمان که گفتی میروی.

و حالا بعد از این همه رفتن.

راه و رسم خاتمه ی اردیبهشت را می دانم...

می دانم آدم ها می آیند که بروند.

نمی روند که برگردند...

و می دانم که بدون شک دلم برایشان تنگ خواهد شد.

حتی اگر یادم نباشند هیچ وقت.

و می دانم که.....

قبل تر ها وقتی می رفتند....

....

....

............................