این متن مخاطب خاص دارد.

تو مثل همیشه سکوتی.

شلوغ می کنم، برایت. بار ها کلمه کلمه جا به جایت می کنم.

هزار ایراد از وزن کلماتت می گیرم.

راستی کجا رفت آن کلمه ای که دقیقه ای پیش به ذهنم رسید؟

.

راستی اول تقصیر که بود؟

من اول تو را فراموش کردم؟ نوشتنت را؟

یا تو یادت رفت مهمان قلمم شدن را...

شاید قلم من مهمان نواز نبود...

اول تقصیر کداممان بود؟

.

تو مثل همیشه ی این روز ها سکوتی.

سکوت کلمه ندارد.

وزن هم ندارد.

خوبی اش این است که نرم و یکنواخت می ماند و هیچ وقت فراموش نمی شود.

.

گوش هایم سکوت گرفته اند...

مدان ارتعاش آمدنت را می شنوم...

.

من اینجا نشسته ام با خودکارم. روی ورق های کاهی ام،

حافظ بی نقطه می نویسم.

زنده باد ورق کاهی...

زنده باد خودکار آبی...

به افتخار حافظ...

جهت شکستن سکوت نانوشته ها...

باید حافظ بی نقطه نوشت.

این متن مخاطب خاص دارد!

 پ.ن: خوبان پارسی گو بخشندگان عمر اند/ساقی بده بشارت رندان پارسا را...