یک عالمه آدم غریبه...!

دنیا خیلی شلوغ است. از این بابت مطمئنم! این قدر شلوغ است که اگر خودت را گم نکنی دیگران را گم می کنی! مثل نمایشگاه کتاب! هر چه نگاه می کنی آدم می بینی ولی هیچ کدامشان آشنا نیستند! این قدر شلوغ است که کلافه می شوی!

درست در سال تحویل امسال به این نتیجه رسیدم که دنیا خیلی خیلی شلوغ است! این قدر شلوغ که از هر 35 میلییون نفر فقط یک نفر با من آشناست! این یعنی اینکه اگر آدم های آشنا ی من به طور مساوی در جهان پخش شده بودند در ایران فقط دو نفر را می شناختم!

دنیا خیلی خیلی شلوغ است! این قدر شلوغ که دلت می خواهد سرت را به دیوار های سنگی اش بکوبی و بگویی که هیچ علاقه ای به دیدن 35 میلیون نفر دیگر نداری و فقط دلت می خواهد همان یک نفر آشنا را ببینی!

چه بسا آدم هایی که هر روز تو را می بینند. با تو می گردند. اسمت را می دانند. صدایت می کنند هم با تو غریبه باشند!

یک عالمه آدم غریبه...!

صد در صد مشکل دنیا همین کثرت آدم است! این قدر آدم هست که مثل یک انبار کاه باید بنشینی روی زمین و میان کاه ها دنبال آدم هایی که دوست داری بگردی. هی کاه ها را کنار بزنی...

وای خدای من... عجب چیز افتضاحی می شود...

پ.ن: دیگه یه رنگ دیگه نیست...