برایش نوشته بودم:
آدم بزرگ هایی که حال و هوای نوجوونی رو فراموش می کنن مقصرن....
مقصر...
فراموش کردن قصور در انجام وظیفه است.

و برایم نوشت:
همه ما قصور داریم!
همینه که غیبت طول کشیده!

فکر نکنم این چراغونی ها و جشن گرفتن ها و عید مبارک گفتن ها دردی از کسی دوا کنه...!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نمی دونم این دو تا مساله به هم ربطی داشته باشه یا نه. ولی به نظرم برای جبران این قصور از همین جا شروع کنیم! برای اینکه نسل آینده چیز خوبی از آب در بیاد یادمون نره که وقتی نوجوون بودیم چطوری فکر می کردیم و اشتباهات خودمون رو به نسل بعدی منتقل نکنیم.

همین!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

کسی از کودک درون من خبر نداره؟