اگه يه معلم داشتم که فاميليش پرنيان بود، حتما از يه طريقي اين شعر رو براش مي فرستادم که : گرچه در پرنيان غمي شوم ، سال ها در دلم زيستي تو / آآآه هرگز ندانستم از عشق ، چيستي تو؟ کيستي تو ؟
و واقعا احساس مي کنم که با اين کار يه بار خيلي خيلي سنگين از روي دوشم برداشته شده . آوه پو تو نمي دوني چه احساسي داره، همون حسي که بعد از گفتن " دور شو از من من تو را بيگانه ام " به کسي که مزاحمم شده بهم دست مي ده .