دشمن ما يک دشمن منطقي نيست که بخوايم بگيم با مذاکره مي تونيم قانعش کنيم و حقوقمون رو به دست بياريم. دشمن ما تنها در صورتي رضايتش جلب ميشه که منافعش رو به دست بياره. توي اين مذاکرات هدف تحريم نشدن نيست. هدف اينه که دشمن رو متوجه کنيم که سر حقوق خودمون ايستاديم. مثلا توي دفاع مقدس ما مي تونستيم خيلي راحت بگيم که خرمشهر و اروندرود رو از دست داديم و هيچ پيروزي اي به دست نيورديم. پس براي چي مقاومت رو ادامه بديم؟ در حالي که تلفات زيادي برامون به دنبال داره. توي اون موقعيت موفقيت قابل توجهي مشاهده نمي شد. ولي موفقيت وقتي مشخص شد که دشمن وقتي ديد که ما تونستيم خرمشهر و اروند رود رو پس بگيريم حمله ي نظامي رو بي تاثير ديد. مقاومت ما در مساله ي هسته اي هم دقيقا همون مصداقه. اگر توي اين مسير خسارات و تلفاتي مي ديم اما به همون نسبت موفقيت هاي کوچيک و کوتاه مدتي کسب مي کنيم(به عنوان مثال اينکه کارخونه هامون همچنان کار مي کنن و داروي مورد نياز کشور رو خودمون توليد مي کنيم) و علاوه بر اون موفقيت هاي بلند مدتي هم به دست مي ياريم( که دشمن متوجه مي شه با ملتي و نظامي نيستيم که به راحتي و با تهديد راه رو براي اون باز کنيم تا منافعش رو به دست بياره). و به گفته ي رهبر انقلاب تنها چيزي که باعث عقب نشستن دشمن ميشه همون گفتمان مقاومته چون اگر يک قدم بهشون اجازه ي جلو نشستن بديم اون ها چندين قدم جلو ميان و به نظر شخص بنده، آقاي دکتر جليلي از همه در عمل به حرف دستورات رهبر انقلاب نزديک تر هستن.