به مکان هاي کوچک هم عادت مي کنيم...
ما که به نيمکت نشيني عادت نکرديم!!!
ياد يه چيزيم انداختيم پول پول!
کلاس اول دبستان که بايد همش بلند مي شديم و طول اون کلاس بزرگ و قشنگمون رو متر مي کرديم تا دفترامون رو بعد هر يک صفه نوشتن (اول ب ، دوم ا ، با ؛ بابا ، فاصله ) هايي که خانم مغيثي مي خوند ، نشون مي داديم ، من هميشه رو کاشي ها مي پريدم . يک پا ، دو پا !!!
الان ذوق کردم که ياد اين افتادم ...