یاد گرفتیم اسطوره ها سر تا پا دروغ نیستند. آدم هایی هستند که یک روز مثل ما روی زمین راه می رفته اند. می خندیده اند. با دوستانشان حال و احوال می کرده اند و خیلی از کارهایی که آدم های معمولی می کنند....
گاهی اوقات هم در دنیای معمولی شان خیلی معمولی خارق العاده می شدند....
اسطوره ها مردمانی هستند که بعد از مدتی انگار نا پدید می شدند و جا پایشان را در زندگی خیلی ها می گذاشتند. و بعد از همین ناپدید شدن بود که دل مردم برایشان تنگ می شد. و آنچنان قوه تخیلشان را به کار می گرفتند که آن آدم های معمولی (گاهی خیلی معمولی، خارق العاده) اسطوره می شدند...
اسطوره ها می توانستند شاخ غول را بشکنند. یک نفسشان همه ی غم های عالم را به باد می برد. مهربان بودند. آن قدر قوی بودند که با بازو های پولادینشان می توانستند کارهایی کنند که همه آرزوی به وقوع پیوستنش را دارند....
و همه می دانستند که در میان این شاخ های شکسته شده ی غول و بازوهای پولادین هنوز هم روح یک آدم معمولی که میان کوچه و بازار می گشت و لبخند به لب به مردم سلام می کرد و می گذشت در تپش است.... کسی که خیالش هر چه قدر هم اغراق آمیز تر از خودش حال خوشی به دل های تنگ می دهد.
یاد گرفتیم اسطوره ها مانند افسانه های سرتا پا دروغ نیستند. اسطوره ها واقعیت های اغراق آمیز زندگی هستند. مردمانی بزرگ که همیشه جای خالیشان دل دیگران را به درد می آورد....
یاد گرفتیم اسطوره ها همان جای خالی آدم های بزرگی هستند که در میان تاریخ از بین نرفتند تنها از دیده ها پنهان شدند و جایشان را به واقعیت های به اصطلاح اغراق آمیزی دادند. چه بسا هم که واقعیت وجودی شان خیلی بیشتر از اغراق اسطوره ای شان بود....
...
