فرقی نمی کند...

مسافت بین تهران با کوالالامپور...

یا فاصله بین کلاس دوم الف(دبیرستان) تا اتاق بغل درمانگاه مدرسه...

یا حتی فاصله ی بین کلاس سوم ب و ...

یا فاصله بین ابتدا و انتهای یک راهروی روشن...

یا حتی فاصله ی بین میز من و هدی و میز نرگس و نسیم...

یا حتی فاصله بین صندلی من و هدی در کلاس...

یا هر فاصله ی دیگری....

فاصله... فاصله است....

نکته: این روز ها مدرسه یک شکل دیگری شده برایم... بعضی واقعیت های قدیمی که همه عادت داشتند بهش گیر بدهند، انگار دیگر فقط توی مغزم قرار دارند.... انگار من تنها کسی هستم که هنوزم یادم هستشان... انگار مساله های روز قدیمی همه جمع شده اند توی مغز من... بدون هیچ گونه خروجی...

نکته دیگر: دوباره دوم الفـــــــــی شدم... اینبار خیلی بزرگ تر از قبل...