پولي جان سلام. دلم ميخواد يه ساعت درمورد پستت حرف بزنم. نه به خاطر اينکه اسمم وراجه به خاطر اينکه متنت خيلي حرف نداره...يعني چون حرف نداره بايد درموردش حرف زد..(ها؟)

زيبا بود. واقعا زيبا. يه نکته ي اساسي توش داشت. فرمول آب تغيير نميکنه..بايد ها و نبايد هاي مربوط به کودک تغيير نميکنه..حرف و رفتار گوينده و مجري کودک تغيير نميکنه و در نهايت رفتار يک کودک بعد از گذراندن دوران کودکي با تمام تلاش هاي اون مجري باز هم تغيير نميکنه.!واقعا محشر بود.مخصوصا تو طوري اين مسائل رو ..يعني درگيري ذهني يه دختر دبيرستاني با دغدغه هاي دوران کودکي به علاوه ي حسرت براي بازگشت دوران کودکي!طوري اينا رو به هم مربوط کردي که خواننده واقعا از خوندنش لذت ميبره و ذهنش نرم نرم تمام خواسته ها و احساسات و دغدغه هاتو درک ميکنه.

من اگه يه روز به اين زيبايي متن مينوشتم حتما واسه خودم يه جايزه ي تپل مپل ميخريدم.

غير از تمام اين حرفا اون عکس و جمله ي آخرمتنت واقعا عاليه و تمام مطلبو تو ذهن خواننده تثبيت ميکنه و به قول معروف ضربه ي آخرو خوب ميزنه.

من بت افتخار ميکنم.

راستي اينکه تمام افکارت رو در طول خوردن يک بيسکويت با چاي شرح دادي و اينکه تونستي مدت زمان طول کشيدن اين افکارو با ساده ترين اتفاق مثل خوردن يک بيسکويت به خواننده اطلاع بدي کار هرکسي نيست. واقعا زيبا بود. موفق باشي.

واي مال ما فرق داشت.....

مال ما پرين بود تموم ميشد

مال ما آن شرلي بود تموم ميشد

مال ما بابا لنگ دراز بود تموم ميشد

مال ما بينوايان بود تموم ميشد

مال ما....

عمو پورنگ چي بود؟!؟! ايييييييييييييييش!:دي

موهات خوبه؟

کودکي هم چه واژه ي عجيب و غريبي شده تو اين اوج اين . . . .

حوصله ندارم فولي

حوصله ي هيچي

حتي فکر کردن

حتي من حوصله ي خودمم ندارم . . . .

يادمه عمو پورنگو وقتي تموم ميشد انگار غم عالم رو مي ريختن تو دل من اينقده افسوس مي خوردم از اينکه برنامه ي نوجوانها شروع ميشد و با خودم فکر مي کردم که اين نوجوون ها هم چه چيزاي مسخره اي نگاه يم کنند
راستي مجري هاي تلويزيون ما مجري نيستند بلکه گوينده اند

مي دوني به چي فکر مي کنم؟
به اين که چرا من نبايد وبلاگ داشته باشم؟!

آخ نگوووو ...

هاش دو او ...

ياد كلاس شيمي مي افتم ..

وووووووووويييييييييي !!!

آپيم .