عب نداره. دير نيست هنوزم.

آن روزهاي سالم و سرشار؟ هدايتي خوشحال نيستي اين همه گذشت ولي هنوز تو وبلاگ من نظر مي‌دي؟

سلام بشري عزيزم. آدم توي سال‌هاي اوليه بيست سالگي با خودش و جهان درگيره. شايد حتي بيشتر از نوجووني. قراره نوجوون نباشي، ولي هنوز هستي. (حتي يادمه يه نفر يکي از همون روزها بهم گفت، نوجووني تا 24 سالگي ادامه داره.) و همه‌اش با خودت درگيري که خب بسه ديگه، بايد بزرگسال بشم. يا درگيري که خب چي کار کنم که بزرگسال نشدم؟ به نظرم هيچ‌وقت هم اتفاق نمي‌افته ما در نهايت همون آدم‌هاي قبلي هستيم. اصلاً قرار نبوده خيلي اتفاقات بنيادي خاصي رقم بخوره. يه کم مسئوليت‌هامون بيشتر مي‌شه، کمي نگراني و غم‌هامون، کمتر از حوادث جهان شگفت‌ زده مي‌شيم ولي خب هنوز هم خوبي‌ها هست. کمي صبورتر مي‌شيم، کمتر مي‌ترسيم، بيشتر کنترل خودمون و اطرافمون رو داريم و همه‌ي اينا به چيزي که از دست داديم مي‌ارزه. اگر نوجوون مي‌مونديم و تا آخرش قرار بود براي هر چيزي برآشفته بشيم احتمالاً خيلي زود مي‌مرديم. :))) خلاصه بگم که درکت مي‌کنم، خصوصاً روزهاي دانشگاه رو. من دوستي توي دانشگاه داشتم که همه‌اش مي‌گفت تو ذهنت زيادي تخيليه و حقيقت تلخ زندگي رو درک نکردي. همين چند روز پيش‌ها بهش فکر کردم و ديدم که نه من واقعاً زيادي خوش‌بين نبودم، من معمولي بودم و داشتم از زندگي که عموماً شاده لذت مي‌بردم و به نظر مي‌رسيد که اون دوستم بيشتر غمگين و افسرده بود که جهان رو اين قدر تيره مي‌ديد. زياد حرف زدم. ولي خوبي بزرگسالي همينه احتمالاً در عين اينکه چيزي رو از دست دادي، از دستش ندادي، در کنار اينکه چيزهاي جديدي به دست اوردي.