پ.ن: مي گفت آدم ها پايگاه هاي متفاوتي در شبکه هاي اجتماعي براي خودشان درست مي کنند، اما نهايتا همه ي آن ها را متصل به وبلاگشان مي دانند، براي آنها وبلاگ اصلي ترين قسمت شخصيت مجازي شان است، ميان بلبشوي شبکه هاي اجتماعي هيچ جا براي من "من هم يک روز بچه بودم..." نمي شود... حتي اگر هيچ کس اينجا نباشد. حتي اگر هيچ کس ديگر نبيند و نخواند و نظر ندهد، ميان همه ي پريشاني هاي دنياي مجازي آخر به همين جا برميگردم... سرم را روي شانه مهربان پارسي بلاگ مي گذارم و شايد يک قسمت عظيم از رشد زندگي ام را اينجا مي يابم. من هم يک روز بچه بودم نهم ارديبهشت همين امسال هفت ساله مي شود... هفت سال براي يک وبلاگ چيز زيادي است، حالا حتما وقت آن است که از کلاس اول دبستان فارغ التحصيل شود و خواندن و نوشتن بداند... هفت سال... هفت سال از بهترين روزهاي زندگي ام...

اوهوم:(