راستي يادم رفت بگم که منم معلم ديني و قرآن شدم
و بهترين بيت شمس الدين از نظرم همين قضيه ي آسمان و امانت و شرح ديوانگي منه. خوب توصيفش کرده.

وقتي گفتي معلم شدم
اول گفتم:‌به به
بعد گفتم: اي جان!

اين خل شدنها و دويدن ها که کم نيست، آن هم در کسوت معلمي. بعضيها برونداد ندارند در خودشان شروع مي کنند به دويدن، خوب تر آن است که تو هستي.
وقتي نوشتي خانم روشنايي دلم قنج رفت براي روزهايي که من و مريم و فاطمه و اکرم و فريبا و ... کلي دوست و رفيق ديگه مدرسه را براي خودمان کرده بوديم پاتوق
دلم براي مريم پاتوقمان تنگ شد. اگر ديدي اش سلام م را برسان و احوال سوگلي ش را هم بپرس.
وقتي نرگسهاي توي دستت را ديدم ياد افتاد کلاس مقدسم نرگس داشت، هر صبح که به مدرسه مي رفتم از سر ميدان صادقيه يک دسته نرگس مي خريدم و وقتي زنگ خانه مي خورد يکي يکي اش را مي دادم به بچه هايي که پشت در کلاس صف مي‌شدند براي نرگس‌هاي کلاس مقدس.
يادم هست يک بار زهره(يکي از شاگردهايم) برايم از شيراز يک دسته ي صدتايي گل نرگس آورد، آنوقت بايد مي رفتم ميشدم معلم کلاس اول و به بچه ها دسته‌هاي ده تايي و صدتايي درس مي دادم، يا شايد هم همان کلاس مقدس برايم کافي مي بود....
نميدانم.
فکر کن امشب بايد چقدر کار داشته باشم که دوباره نوشتنم گرفته باشد!

به نسبت افزايش جمعيت هم فراواان شده است .

فراوان نشده است ؟

روزگاري ست که ديوانه فرااوان شده است :|

حس لحظه هاي ناب...!

تو هم حتي جوانک بودي ^_^ :|

چقدر يک پونزده ساله ي اول ج نشين مي تونه حرف داشته باشه و چقدر از حرفاش مي تونه بيهوده و بيخود باشه و چقدر پونزده سالگي مي تونه نا مفهوم باشه .. :|