مي دوني حدايتي... اين شعر هم از اون دسته شعرهاييه که من همش مي خونمشون و انقدر مي خونمشون حتي فراموش مي کنم شعر بودن يا کجا خوندمشون... مثل امروز که مدام تو حياط مدرسه راه مي رفتم و براي خودم مي گفتم "مي روم جايي که دگر هيچ کس جز تو بر جانم نيندازد شرر" البته ربطي به موقعيت نداشت، فقط مي خواستم برم خونه و هر دفعه عبارت "مي روم" رو مي گفتم بقيه اش خود به خود مي اومد... مي برم اندوه از بهر سفر... همينه هو؟