سلام مها... آره... به همه چي دقت مي کنم! چرا پورشه ي ماماني ِ عارفه؟ پورشه ي خود عارفه! آره بابا... اين گواهينامه بگيره ماشين دار ميشه... من يادمه رئوفه هم با ماشين مي اومد مدرسه با عارفه مي رفتن مردمو مي رسوندن ميدون صنعت :دي عاري اين خاطره رو بعد سه سال برام تعريف کرد و گفت که چون خيلي محرمانه است (!) براي کسي تعريفش نکنم! ممکنه الان که براي تو گفتم باهام قهر کنه... مي بخشم مها که بعد اين همه مدت اومدي... من مي شينم درس مي خونم، تي وي مي بينم. با قيچي حرف ميزنم و شهر کتابم خيلي وقته نرفتم و ميرم مدرسه و سلانه سلانه با مترو و تاکسي و ميني بوس و اتوبوس و انواع وسايل نقليه متفاوت ميام خونه... امروز داشتم فکر مي کردم که تا حالا موتور سوار نشدم و اين خيلي غم انگيزه... و خيلي چيزاي ديگه ي زندگي که غم انگيزه و قيچي ديروز يه ساعت باهام حرف زد و دلداري ام داد که جزو قانون طبيعته و لازم نيست بابتش غر بزنم و فقط بايد يه کمي صبر کنم... و من صبر مي کنم... توي مترو صبر مي کنم، سر کلاس ادبيات بين شعر خوندن هام صبر مي کنم، توي امامزاده صالح صبر مي کنم، ميان غرق شدن هاي ميان کتاب تاريخ ادبياتم صبر ميکنم... يک موقعي مثل حالا که سرم گيج ميرود صبر مي کنم... وهمين... و همين...