ولي به نظرم مشکل اينجا نيست.چون اگه کسي اين ارزش هاي خوب رو داشت اما تو زمينه ي ديگه اي اشتباه کرد ما نبايد ديگه به خوبي هاي اون هم با چشم بد نگاه کنيم.(مثلا اگه منظورت آقاي احمدي نژاد باشه).واقعيت اينه که کمرنگ شدن اينها قبل تر از اين حرفا اتفاق افتاد.مثلا وقتي گفته شد که ما بعد از پيروزي انقلاب بايد وضع زندگي رو روبه بالا ببريم تا بتونيم توي جهان نشون بديم که ماهم دين رو داريم هم دنيا.بعد براي اين کار اومدن از سياست ها ي اقتصادي استفاده کردن که سياست هاي اقتصادي اروپاست.توي اين سياست هاي اقتصادي وضع مالي افراد متوسط رو به بالا و بالا بهتر مي شه و فقرا فقير تر مي شن و يه ظاهر محدودي از جامعه مرفه و خوب به نظر مياد.يکسري از مسئولين هم فراموش کردن که بايد مثل مردم متوسط رو به پايين زندگي کنند.اگر موقعيت سرمايه گذاري براشون پيش اومد استفاده کردند،و بعد هم با اين منطق که ما بايد تو جهان عزت داشته باشيم به سمت اشرافي گري رفتند.سازندگي با اشرافي گري اشتباه گرفته شد.گفتگوي تمدن ها به بهاي فراموش شدن ارزش ها واقعيمون انجام شد.تا جايي که ساده زيستي مسئولي باعث افت و خجالت توي صحنه ي بين الملي براي بعضي ها به حساب مي اومد.
حتي الان هم توي بعضي شعار ها مي شه عامل اين قضيه رو پيدا کرد.مثلا وقتي مي گن پيشرفت مقدم بر عدالته يعني چي؟
ما نبايد فراموش کنيم معناي پيشرفت و توسعه براي جامعه ي اسلامي و شيعه با معناي اروپايي و سبک آمريکايي اون فرق مي کنه.ما بايد با حفظ ارزش هامون اين پيشرفت رو حاصل کنيم.نه اينکه ارزش هامون رو فداي اين پيشرفت کنيم.مصداقش رو مي توني توي همين حرفاي اخير و بعضي نظريه هايي که مطرح مي شه پيدا کني.