من هم خوب شدن زخم ها رو دوست دارم... ولي بعضي از زخم ها آدم دلش مي خواد جاشون بمونه... يه زماني خيلي دلم مي خواست که جاي زخم هاي شکوندن شيشه ي راهنمايي براي هميشه روي دستم بمونه... ولي نموند... جاي يه زخم ولي براي هميشه روي دستم مونده. يه اردويي که رفتيم اردوگاه شهيد چمران و وقتي داشتم به پيشنهاد خانم کريمي از نرده هاي بالا مي رفتم يهويي دستم بريد و شروع کرد به خون اومدن... اونم چه وضعي... هر وقت جاي اون زخمو مي بينم ياد اون روز و اردو و خانوم کريمي و اون يکي خانومه که باور نکرد که دستم بريده و فکر کرد سرکار گذاشتم مي افتم...