. . . .

راستي انقدر زود جشن فارغ التحصيلي گرفتيد؟
چرا؟

"هياهوي بسيار براي هيچ" بود اسمش.
شما که انساني مي خوني و قراره نويسنده ي خوش ذوقِ انقلابي بشي که هيچ وقت دست از معلمي و معلم بودن بر نمي داره.
حالا اين وسط طاقت فرسايي امتحان نهايي و کنکور رو بذار به حساب جهاد با نفس!
فعلا من به اين نتيجه رسيدم که انقدر درس بخونم تا روي تنبليِ وحشتناک و سرکشي درونم رو کم کنم(البته اميدواروم!)
تازه وقتي بري دانشگاه و يک رشته اي رو به طور متمرکز بخوني،برات مي شه مثل بچه ات.(البته اين احساس منه،شايد به طور کلي اينجور نباشه و اشتباه بگم)
حالا ما خودمون رو بُکشيم که انشاءالله از فيزيک چيزي بفهميم،ديگه به متحول کردنش نمي رسيم.اما شما انشاءالله بايد بياي و کلي انساني رو متحول کني....
گريز هم مال دلاي بي قراره شايد.که هروقت دُز کسالت و روزمرگي،بيشتر از شوقِ انجام وظيفه شد،آدم يک گريزي بزنه به جاهاي خوب،مثلا به دلش مي گه يه سر برو جنوب(به قول خودت مرخصي)،دوپينگ کن و بيا دوباره تو سنگرت وايسا

مي بيني من چه پتانسيلي دارم که به عنوان يک نا عالمِ بي عمل،سريع برم بالا منبر؟ :دي

آخي.. :(

يه مقدار هم از اين رايحه هاي خوبِ جنوبي براي ما بفرست
که هم سبز باشه
هم بشينه رو چشم
هم فکر و دل رو شفا بده....
.
.
.
دل يه آدم رو وسط محاصره ي چهارتا امتحانِ سخت و کلي کار ديگه،هوايي جنوب کردي،تو که اهل گريزي بگو حالا چه طوري مي شه گريخت؟