من عاشق اين ديالوگ باباي ارميام که مي گفت :
اينقدر دوسش دارم که شده يکي از ديالوگاي خودم...!
الان گفتي شکر، يهو يادم اومد بهم بگم...
مهم اينه که الان ديگه مجبور نيستي مثلثات بخوني...!!!
پلي...! يه شکر اساسي هم بکن به خاطر اين که سال اول مدرسه ي ما نبودي...!
يعني من حاضر بودم يه ساعت و نيم کلاغ پر برم ولي سر اين کلاس نباشم...!
از خود بيخودش که ميگذشتيم، مي رسيديم به معلمش و نحوه ي تدريسش...!
هيچي نمي فهميديم چي ميگه...!
به سينوس ميگفت عوضي...! به يه چيزي که هنوز نميدونم چي بود مي گفت جنازه...! بعد تازه ! سطل زباله، ابزار اصلي آموزش ايشون بود...!
خدايا...! هر چي مي دي شکر، هر چي ميگيري شکر...
:)
البته يه وقتايي به خودمون هم مي گفت جنازه...!