واااااااااااااااي واااااااااااااااااي از کتاباي درسهاي معارف دانشگاه نگو که دلم خونه......يکي از يکي دردناکتر و اعصاب خورد کن تر.....فک کنم فقط تاريخ صدراسلام رو دوست داشتم....وصيت نامه امام رو که با بدبختي پاس کردم....
توي کلاس از رو کتاب ميخونديم و استادمون عين معلماي مدرسه از کلمه کلمه سوال ميداد بنويسيم و همهشو برا امتحان حفظ کنيم....مثلا اينکه پدر امام اسمش چي بود؟ پدربزرگش کي بود؟ پدربزرگش وقتي پدرش رفت سفر به برادرش چي گفت....پدربزرگش از پدر برادرش که از پسرش بزرگتر بود چه درخواست کوچيکي کرد......



هيچ وقت اين خاطره رو يادم نميره که يه بار اومد سر کلاس عين معلماي مسخره شروع کرد درس هفته پيشو پرسيدن و هرکي ميدونست بلند بلند جواب ميداد...يه سوال پرسيد هيشکي جوابشو نميدونست ....به آرومي گفت اشکالي نداره آمادگيشو نداشتين حالا خانوم معيني به اين سوال بايد جواب بده...من بدبخت بربر بهش نيگا کردم و گفتم خب استاد منم آمادگيشو نداشتم...آقا عصباني شد نميدونيييييييييييييييي چه داد و بيدادي راه انداخت که آخه بي ادبم هستيو فلانم هستيو...درحالي که من فقط حرف خودشو به خودش گفتم....يعني کل بچه هاي کلاس سنگ کوب شده بودن که چرا اين يهو جوش اورد....هيچي ديگه تا آخر ترم با من لج بود......


تجربه من که ميگه اغلب استاداي درساي عمومي مث معارف استادايين که از همه جا رونده و مونده ن و به همين خاطر عقده ي خودکم بيني دارن و اينو سر دانشجوها خالي ميکنن.....به جز موارد خيلي اندک....خيلي اندک.....

خدا پدر استاد انسان در اسلاممون رو بيامرزه.....با اينکه درسش واقعا سخت بود ،‌استادش خيلي آدم نيکي بود......هرجا هست سلامت باشه...