اون صحنه اي كه مي خواستيم كتاب رو امانت بگيريم و يهو متي برداشتش و رفت رو هيچ وقت فراموش نمي كنم. بس كه خنديدم. من اون پرنده ها رو يادمه گروس نمي دونست دارن ميان يا دارن برمي گردن ... و اوني كه مي گفت ما آزاديم... در به ياد آوردن هم آزاديم ... در به ياد آوردن كلمات اسامي آدميان ... و اوني رو يادمه كه مي گفت چشم هاي تو شناسنامه ام را عوض كرده اند من امروز دو ساله مي شوم.... واي هو ... باورت نمي شه چه قدر شعر هاي رو تحريف و بالا و پايين كرده بودم و به نفع خودم تغييرشون داده بودم و استفاده كرده بودم. ديروزم ارميا و اخوان رو از پيش برادر اوردم خودم رو ديوانه كنم قشنگ زغال زغال بشم .... ديدم يه ذره ام نسوخته مي رم فروغ رو هم ميارم ... تو هم ميخواي؟ ارميا؟ ماهي حلال گوشت ... هي ...