پدرم هميشه سر امتحان هاي رياضي مي گفتن كه بايد با رياضي دوست بشم تا بتونم حلش كنم! منم به حرف پدرم سعي مي كردم با تابع ها حرف بزنم. حتي يكذره هم حرف همديگه رو نمي فهميديم!(اينو كه مي گم سعي مي كردم حرف بزنم. جدي مي گم ها) نظرتون به علت همون نداشتن زبون مشترك با رياضيات باعث شد كه من يه روز روش فكر كنم تا متوجه بشم اصلا يعني چي. معلم انشامون هميشه براي داستان ها يه نمودار مي كشيد كه شبيه نمودار تابع چند جمله اي درجه دو با ماكسيمم بود و مي گفتن كه داستان هميشه يه نقطه ي شروعي داره و تا نقطه اوج بايد يه سري گره افكني داشته باشه و نقطه اوج همون نقطه ماكسيممه و بعد از اون بايد نوبت گره گشاييه.. به نظر من زندگي بيشتر شبيه يه داستان طولانيه تا يه معادله رياضي و يه داستان فقط يه نقطه عطف داره. نه چند تا.ممكنه كه آدم تو زندگي لحظات تاثير گذاري داشته باشه. ولي هيچ كدومشون اون نقطه عطف نمي شه. نقطه عطف همون جاييه كه گره افكني تبديل به گره گشايي ميشه و آدم ميتونه مسير و هدف داستان زندگي خودشو پيدا كنه. :)