سلام بشري که نديدمت. الان اومدم از توي وبلاگم يک نوشته پيدا کنم که براي شاگردهام توي جلسه آينده بنويسم و ديدم کامنت جديد دارم که انتظار نداشتم داشته باشم. پستي که اين کامنت رو براش گذاشته بودي ديدم و علي رغم اينکه نوشته بودم فراموشي دروغه. ديدم که الان (نزديک به 9 سال بعد) واقعا فراموش کردم. گرچه احساسات اون لحظه ها رو يادم نرفته...ولي گاهي فکر ميکنم نوجووني شبيه خونه بود. حس خونه رو داشت. همه مقتضياتش هم حس خونه رو داره. وقتي درگير اون لحظه ها اون حس ها ميشم انگار به خونه برگشتم. اين قدرها هم خوب نمي نوشتم... و نمي نويسم.