جوابش اينه که خدا خودش فرموده که من از وقتي دنيا رو خلق کردم، نگاه بهش نکردم، يعني دنيا با اين همه زيبايي اش در نظر خدا هيچ ارزشي نداره. خدايي که در دنيا با اين همه محدوديت، اين همه زيبايي آفريده، ولي در عين حال اصلا توجهي بهش نداره، حالا ببين آخرتش رو که اولا اين همه محدوديت نداره و ثانيا بهش توجه داره، چقدر زيبا خلق کرده.
دنيا زماني بده که من انسان، چشمم رو به زيبايي هاي آخرت ببندم و حاضر بشم به خاطر خوشي دنيا از تمام لذت ها و خوشي هاي اونجا و بالاتر از اون از رضايت خدا صرف نظر کنم.
آخه واقعا نمي ارزه آدم تمام دنيا رو زجر بکشه ولي در آخرت که زمان نداره و الي الابد هستش، هم نشين امام حسين(عليه السلام) باشه، والله هم نشيني ابدي اش هم نباشه يک لبخند رضايت حضرت مي ارزه که آدم همه هستي اش رو فدا کنه. اينو من نمي فهمم، زهير مي فهمه که شب عاشورا مي گه اي کاش صد جان داشتم و همه را فدا مي کردم.