درباره دنيا که پرسيده بودي...
نهج البلاغه پر است از بدگويي از دنيا، پر! ولي يک جا هست که اميرالمومنين(عليه السلام)، در يک خطبه چنان از دنيا خوب مي گويند که آدم باورش نمي شود.
اين خطبه مال زماني است که يک نفر از همين مدعي ها مي آيد خدمتشان و مي خواهد اداي بزرگان را در بياورد، مي گويد که اي دنيا اف بر تو!
آنجاست که حضرت غيرتي مي شوند، (واي قربون غيرتتون برم!) چنان تو دهن طرف مي زنند که بيا و ببين. آنجاست که مي فرمايند دنيا محل تجارت اولياي خداست. الان خطبه اش دم دستم نيست که بگويم چقدر قشنگ است.
حالا من مي گم آخه آدم مي تونه بگه دنياي به اين قشنگي، بده، هر گوشه اش رو که نگاه مي کني، کيف مي کني. دنيا، هم آفريده خداست و مگه ميشه خدا، چيز بدي بيافرينه. حالا پس چرا اميرالمومنين اين همه در خطبه هاي ديگه از دنيا بد گفتند؟