اي ساربان آهسته ران کارام جانم ميرود وان دل که با خود داشتم ، با دلستانم مي رودمن مانده ام رنجور از او بيچاره و رنجور از او گويي که نيشي دور از او در استخوانم ميرود گفتم به نيرنگ و فسون ، پنهان کنم نيش درون پنهان نمي ماند که خون بر آستانم مي رودمحمل بدار اي ساربان تندي مکن با کاروان کز عشق آن سرو روان گويي روانم مي رود او ميرود دامن کشان من زهر تنهايي چشان ديگر مپرس از من نشان کز دل نشانم ميرود برگشت يار سرکشم بگذاشت عيش ناخوشم چون مجمري پر آتشم کز سر دخانم مي رودبا آن همه بيداد او وين عهد بي بنياد او در سينه دارم ياد او يا بر زبانم مي رود باز آي و بر چشمم نشين اي داستان نازنين کاشوب و فرياد از زمين بر آسمانم مي رود گفتم بگريم تا ابل چون خر فرو ماند به گل وين نيز نتوانم که دل با کاروانم مي رود صبر از وصال يار من برگشتن از دلدار من گرچه نباشد کار من هم کار از آنم مي رود در رفتن جان از بدن گويند هر نوعي سخن من خود به چشم خويشتن ديدم که جانم مي رود سعدي فغان از دست ما لايق نبود اي بي وفا طاقت نمي آرم جفا کار از فغانم مي رود
