تو پوي خودمي كه وقتي ميگه قيچي گريم مي گيره و وقتي غصه دار ميشم آرومم مي كنه و وقتي از دست بقيه خاليم اون آروم گوش ميده تا من عصبانيتم رو روش تخيليه مي كنم و فحش ميدم و اون باكمال آرامش خالي شدن منو نگاه مي كنه و ميگه من به تو عادت كردم! تو هموني هستي كه فراموشش نمي كنم!
و من به درک بالاي ديوانه بودن پلي رسيدم!
واينکه وقتي خوابم مي ايد نبايد جايي بروم چون خيلي زود احساساتي مي شوم...
و فهميدم که چقدردلتنگم!
و اينکه اين پلي آدم بشو نيست!!!!!
