از سفرمان فهمیدیم که باید زندگی کرد.

بیشتر از قبل.

حالا که فعلا وظیفه کاملا مشخص نیست بگذار کاری که به گردنمان گذاشته شده(گرچه به اجبار و زور) را درست انجام بدهیم.

گر چه دانستن دوره ی تناوب تابع های مثلثاتی هیچ دردی از زندگی را دوا نمی کند اما دانستنش که عیبی ندارد.

نامعادلات لگاریتمی را حل کنیم، بدون اینکه هر دو دقیقه یکبار بابت اسم قلبمه سلمبه اش حالمان به هم بخورد.

درست یاد بگیریم ساختار های لوییس را بکشیم و در گوشه ی ذهنمان داشته باشیم که بار مثبت برای اتمی با الکترو نگاتیوی کمتر است.

می توانیم گاهی شعر هم بخوانیم.

کمی بیشتر توی رمان های مورد علاقه مان فرو برویم.

کمی بیشتر جست و خیز کنیم.

کمی بیشتر....

کمی بیشتر حواسمان به گذشتن زندگی مان باشد.

کمی بیشتر زندگی کنیم لااقل.