نه غزل... همون بهتر که نبودي... روز آخر مدرسه خودم رفتم خونه... داشتم نفس مي کشيدم... البته شايد هميشه همين طوري نباشه... ولي گاهي اوقات واقعا تو سرويس نفسم مي گيره... خفه ميشم... مي فهمي؟ خفه...

بودي؟

اون روزي که شيشه رو شکوندم مدرسه نبودين... ولي فرداش بودين، يادتونه؟ منم دلم براي تک تک لحظات راهنمايي ام تنگ ميشه.... همه جا... هميشه....:'(:'(:'( کاش بازم شيشه ها رو مي شکوندم و خانوم کلاهدوز بدون اينکه ازم بپرسن چرا يا براي چي فقط لبخند ميزدن.... راهنمايي تنها جايي بود که اين کارو مي کردن...;-)

راهنمايي تنها جايي بود که وقتي شيشه ها رو خرد مي کردي بهت لبخند مي زدن.... فقط لبخند ميزدن....:(

خوبان پارسي گو بخشندگان عمرند... ساقي بده بشارت رندان پارسا را... سنا خانوم اديب رندان پارسا رو بشارت بده :) :)

کوجا؟